In alle oude culturen leefden de mensen in ritme met de natuur. Ze beseften heel goed dat zij – de mens – slechts een klein onderdeeltje waren van dit veel groter geheel – het universum.
Ze wisten intuitief dat ze het meeste voordeel haalden als ze met deze natuur samenwerkten.
Ze gingen slapen als het donker werd, stonden op als het licht werd. Wanneer de bladeren van de bomen begonnen te vallen, trokken de mensen zich meer en meer terug. net zoals vele dieren een winterslaap houden, keerden de mensen meer in zichzelf. Deze tijd benutten ze om te reflecteren over wat geweest was en over de tijd die aankwam. Om dan met het verschijnen van de eerste blaadjes met nieuwe frisse ideeën naar buiten te komen. Zomer: tijd om te socialiseren, buiten leven, genieten van de overvloed de natuur en op het veld. In de nazomer werden de oogsten binnen gehaald. De tijd was aangekomen om voorraden aan te leggen voor de komende winter. Herfst: de natuur toonde meer en meer naakte velden. De mensen vertoefden meer binnen en kropen lekker dicht bij elkaar om zich te beschermen tegen de naderende kou. En dan hadden we opnieuw de winter, jaar na jaar dezelfde cyclus.
Wij zijn dit ‘samenleven’ met de natuur helemaal verloren. We zijn vergeten dat de seizoenen ook doorheen ons lichaam en ons leven bewegen. De energie van de seizoenen doet ons naar binnen of naar buiten keren. Hoe meer we het ritme van de seizoenen volgen, hoe meer we in balans komen met onszelf en de natuur. In deze lezing ontdek je hoe de natuur ons de weg kan wijzen naar een goede gezondheid en innerlijke rust.
Een boeiende lezing waarin je ontdekt hoe het is om helemaal in ritme mat de natuur te leven.
